26.04.2023
Od dnia dzisiejszego mogę posługiwać się tytułem Specjalisty w dziedzinie Kardiologii. Serdecznie dziękuję moim Pacjentom za okazane dotychczas zaufanie i zobowiązuję się do jeszcze większego zaangażowania we wspólnej walce z chorobami układu sercowo-naczyniowego!
18.11.2022
Długie miesiące wytężonej pracy i wiele nocy spędzonych nad wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego oraz podręcznikami Kardiologii przyniosły wyczekiwany rezultat! W dniu dzisiejszym uzyskałem wynik pozytywny części ustnej Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego, którą miałem przyjemność zdawać w Zabrzu, przed komisją złożoną ze wspaniałego Grona Profesorskiego Śląskiego Centrum Chorób Serca! Pozostaje już jedynie formalne odbycie pozostałych staży w ramach szkolenia specjalizacyjnego i niebawem będę mógł posługiwać się tytułem Specjalisty Kardiologii.
20.10.2022
Mam przyjemność poinformować o kolejnym moim sukcesie, w dniu dzisiejszym zdałem część testową Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego z Kardiologii! Jednocześnie proszę o trzymanie kciuków za rezultat egzaminu ustnego.
26.06.2022
Szanowni Państwo! Jest mi niezmiernie miło poinformować, że w dniu 23.06.2022r. uzyskałem stopień doktora nauk medycznych i nauk o zdrowiu w dyscyplinie nauki medyczne za obronę rozprawy doktorskiej pt. „Obraz morfologiczny jednostki mięśniowo-naczyniowej w przebiegu wirusowej choroby serca wywołanej przez parwowirusa B19”. Mam nadzieję, że dzięki zdobytej w trakcie wykonywania badań naukowych wiedzy, będę mógł jeszcze lepiej pomagać swoim pacjentom. Jednocześnie chciałbym serdecznie podziękować za zaufanie jakim obdarzyliście mnie Państwo do tej pory oraz za wszelkie wyrazy uznania dla mojej pracy.
21.10.2019 – Zawał serca
Zawał mięśnia sercowego to choroba polegająca na obumieraniu komórek miokardium w wyniku ostrego niedokrwienia. Sytuacja ta spowodowana jest najczęściej zamknięciem bądź krytycznym zwężeniem tętnicy wieńcowej w wyniku pęknięcia blaszki miażdżycowej. Zawał rozpoznaje się na podstawie objawów podmiotowych – zazwyczaj są to spoczynkowe dolegliwości bólowe w klatce piersiowej o typie pieczenia, gniecenia lub ucisku w okolicy mostka, często z promieniowaniem bólu w kierunku gardła, okolicy międzyłopatkowej, bądź też barków. Kolejnym kryterium rozpoznania zawału serca jest wzrost poziomu markerów martwicy mięśnia sercowego, głównie tzw. troponin sercowych, w surowicy krwi obwodowej. Wzrost ten musi przekroczyć wartość 99 centyla zakresu referencyjnego. Poziom troponin musi także cechować się dynamiką zmian, a więc wzrastać w miarę upływu czasu trwania potencjalnego niedokrwienia. Trzecim kryterium rozpoznania są zmiany niedokrwienne w spoczynkowym zapisie EKG. Łagodniejszą postacią ostrego zespołu wieńcowego jest tzw. niestabilna dławica piersiowa. W jej przebiegu dochodzi do znacznego zwężenia światłą tętnicy wieńcowej, które limituje dostarczanie tlenu i składników odżywczych do obszaru mięśnia sercowego zaopatrywanego przez dane naczynie. Nie dochodzi jednak do obumarcia kardiomiocytów, a jedynie do ich hibernacji i upośledzenia ich funkcji skurczowej. Funkcja ta może powrócić do normy po usunięciu przyczyny, a więc po poszerzeniu zmiany zawężającej światło naczynia (tzw. angioplastyka wieńcowa). W zawale wykonanie koronarografii, a następnie, po ustaleniu naczynia odpowiedzialnego za ostre niedokrwienie, angioplastyki wieńcowej jest jeszcze istotniejsze, gdyż uważa się, że „czas to mięsień”. Oznacza to, że z każdą kolejną minutą niedokrwienia umierają następne komórki mięśnia sercowego i obszar zawału ulega powiększeniu. Najpilniejszą postacią zawału serca jest tzw. STEMI, a więc zawał serca z przetrwałym uniesieniem odcinka ST. W jego przypadku czas do wykonania angioplastyki wieńcowej wg. wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego nie powinien przekroczyć 2 godzin od czasu wykonania zapisu EKG i rozpoznania zawału STEMI. Po interwencyjnym leczeniu zawału mięśnia sercowego pacjent powinien przez rok przyjmować doustną tzw, podwójną terapię przeciwpłytkową (2 spośród następujących leków: kwas acetylocalicylowy, klopidogrel, tikagrelol, prasugrel), a dożywotnio jeden lek przeciwpłytkowy (zazwyczaj 75mg kwasu acetylosalicylowego). Odmienna farmakoterapia dotyczy jednak chorych ze współistniejącymi wskazaniami do przyjmowania leków z grupy tzw. nowych doustnych antykoagulantów lub antagonistów witaminy K. Dodatkowo każdy pacjent po przebyciu ostrego zespołu wieńcowego, w przypadku braku przeciwwskazań, powinien przyjmować także leki z grupy beta-blokerów, inhibitorów konwertazy angiotensyny (ewentualnie sartanów) oraz statynę. Każdy pacjent po zawale powinien też pozostawać pod stałym nadzorem kardiologicznym i mieć okresowo wykonane badanie echokardiograficzne.
26.09.2019 – Nadciśnienie tętnicze
Nadciśnienie tętnicze jest najczęstszą chorobą układu krążenia w społeczeństwach rozwiniętych. Schorzenie to charakteryzuje się czasowo lub stale podwyższonym ciśnieniem tętniczym skurczowym i/lub rozkurczowym, mierzonym w warunkach spoczynkowych. Nadciśnienie tętnicze jest najważniejszym modyfikowalnym czynnikiem ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, a według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) jest jedną z najczęstszych pierwotnych przyczyn chorób prowadzących do nagłych zgonów. Wysokie wartości ciśnienia tętniczego mają istotny związek z zawałami serca, udarami mózgu, chorobami tętnic obwodowych oraz z niewydolnością nerek. Na podstawie badań „NATPOL 2011” i „WOBASZ II” szacuje się, że nadciśnienie tętnicze dotyczy około 11 milionów Polaków. Najskuteczniejszą metodą uniknięcia lub opóźnienia rozwoju nadciśnienia tętniczego jest modyfikacja stylu życia, a zwłaszcza zapobieganie otyłości oraz regularna aktywność ruchowa. Bardzo istotne jest także ograniczenie spożycia soli kuchennej, które nie powinno przekraczać 5 gramów na dobę. Ryzyko nadciśnienia tętniczego rośnie także u pacjentów palących papierosy. W Polsce w celu wczesnego wykrycia tej choroby zaleca się wykonywanie przesiewowych pomiarów ciśnienia tętniczego co najmniej raz w roku u wszystkich osób dorosłych. Pomiary powinny być przeprowadzane przy użyciu odpowiednio dobranego do wymiarów ramienia mankietu ciśnieniomierza, co najmniej 30 minut przed wykonaniem pomiaru pacjent powinien powstrzymać się od spożywania kawy, palenia papierosów i przyjmowania innych substancji stymulujących. Pomiar należy wykonać po co najmniej 5-minutowym odpoczynku w pozycji siedzącej, w cichym pomieszczeniu, w odpowiednim komforcie termicznym. Kończyna, na której wykonywany jest pomiar ciśnienia, powinna być lekko zgięta w łokciu, rozluźniona i wsparta na poziomie serca pacjenta. Do pomiarów nie należy używać ciśnieniomierzy nadgarstkowych! Nadciśnienie tętnicze można rozpoznać, jeśli wartości ciśnienia tętniczego są równe lub wyższe niż 140mmHg dla ciśnienia skurczowego i/lub 90mmHg dla ciśnienia rozkurczowego. U chorych z wartościami ciśnienia w zakresie 140–159mmHg/90–99mmHg, ze współistniejącym niskim lub umiarkowanym ryzykiem sercowo-naczyniowym rozpoznanie powinno się potwierdzić wykonując automatyczną rejestrację ciśnienia tętniczego (tzw. Holter ciśnieniowy). Podstawowe grupy leków hipotensyjnych to: inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE-I), leki blokujące receptor AT1 dla angiotensyny II (tzw. sartany), diuretyki tiazydowe i tiazydopodobne, β-adrenolityki, antagoniści wapnia. Zgodnie z najnowszymi zaleceniami polskich i europejskich towarzystw naukowych terapię nadciśnienia tętniczego w większości przypadków należy rozpoczynać od dwóch substancji z różnych grup, a preferuje się leki złożone – dwu lub trójskładnikowe.
14.09.2019 – Migotanie przedsionków
Migotanie przedsionków to najczęściej spotykane zaburzenie rytmu serca, polegające na szybkim, nieskoordynowanym pobudzeniu przedsionków, któremu może towarzyszyć także szybka akcja komór. Znaczna częstość skurczów przedsionka sprawia, że zostaje upośledzona ich funkcja – pompowanie krwi do komór, co powoduje upośledzenie objętości minutowej serca nawet o 20-30%. Zaburzenie to objawiać się może uczuciem kołatania serca, osłabienia, czy zawrotów głowy. Może występować pogorszenie tolerancji wysiłku fizycznego, duszność, a także zaburzenia snu. Należy jednak pamiętać, że arytmia ta jest zwykle bezobjawowa. Wyróżnia się 3 podstawowe postacie tej choroby: napadowe, przetrwałe i utrwalone. Występowanie migotania przedsionków związane jest ze wzrostem ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych, w tym udarów mózgu oraz zatorów obwodowych. Uważa się, że arytmia ta jest przyczyną około 20-30% udarów niedokrwiennych, a populacja ludności nią dotkniętych stale rośnie. W 2010 roku na całym świecie żyło około 33,5 mln pacjentów z migotaniem przedsionków, natomiast szacuje się, że w 2030 roku w samej tylko Europie będzie 14-17 mln osób cierpiących z powodu niemiarowej akcji serca. Migotanie przedsionków 2-krotnie zwiększa śmiertelność w porównaniu do zdrowej populacji, a jakość życia pacjentów z tą arytmią jest gorsza niż osób z rytmem zatokowym. Częstość występowania migotania przedsionków jest większa u mężczyzn niż u kobiet i zwiększa się z wiekiem. Najczęstszymi czynnikami predysponującymi do wystąpienia migotania przedsionków są niewydolność serca w populacji osób starszych i wady zastawkowe u osób młodych. Aby rozpoznać migotanie przedsionków należy wykonać zapis EKG w trakcie trwania arytmii, gdzie stwierdza się brak załamków P oraz całkowitą niemiarowość zespołów komorowych. Natomiast należy pamiętać, że zarejestrowanie arytmii może być trudne ze względu na jej często bezobjawowy charakter oraz fakt, że epizody mogą trwać zaledwie kilkadziesiąt sekund. Wychwycenie jej napadowej formy często jest możliwe dopiero na podstawie monitorowania Holter EKG. W leczeniu migotania przedsionków stosuje się leki antyarytmiczne, m.in. β-blokery, amiodaron, propafenon, a u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem powikłań zakrzepowo-zatorowych (ocenianym wg skali CHA 2 DS 2 -VASc) w celu prewencji zdarzeń niedokrwiennych stosuje się także leki przeciwkrzepliwe (z grupy tzw. nowych doustnych antykoagulantów lub klasycznych antagonistów witaminy K). U chorych z napadowym i przetrwałym migotaniem przedsionków można wykonać kardiowersję farmakologiczną lub elektryczną w celu przywrócenia rytmu zatokowego. Możliwość taka istnieje w ciągu pierwszych 48 godzin trwania napadu arytmii, lub po tym czasie po odpowiednim, co najmniej 3-tygodniowym przygotowaniu chorego lekiem przeciwkrzepliwym. U pacjentów z częstymi napadami arytmii należy rozważyć także leczenie inwazyjne, a więc wykonanie zabiegu ablacji.